Op 6 juni vlogen Edwin en ik naar Varna in Bulgarije.
Geland in Varna en met de huurauto (nadat we de uitrij-ticked gevonden hadden) naar onze plaats van bestemming; Kavarna. We hadden een all inclusive hotel geboekt, White Lagoon geheten. Nadat we de receptie gevonden hadden in waren ingechecked op zoek naar onze kamer. De kamers waren in een wit gebouw werd ons medegedeeld. En ja hoor na even zoeken kamer gevonden. Prima kamertje met alles erop en eraan. Na het voor zo ver nodig uitgepakt te hebben op zoek naar het restaurant om nog net op tijd te kunnen eten. Er was meer dan genoeg dus we kwamen niks te kort. Na wat rond te hebben gekeken naar de kamer om te gaan slapen want de dag erop vroeg op want we slagen al om 9.00 uur af op de Thracian Cliffs. We hadden al wat foto’s gezien van deze baan en ik had van Michel de veer begrepen dat het er erg mooi is. Nou niks te veel gezegd. Mooie oefen facilliteiten, keurig onderhouden en prachtig om te spelen. Een echte golf ervaring die je als gepassioneerd golfer een keer mee moet maken. We hebben de baan 2 keer gespeeld. Geen overbodige luxe het was alleen een beetje warm dus het was toch wel afzien. Het spelen op deze baan is zeker niet gemakkelijk want een bal naast de fairway is meestal bal kwijt. Daarnaast zijn er een aantal holes die het kwijtraken van een balletje rechtvaardigen. Deze holes wil je gewoon spelen. Over het water of de diepte in, echt geweldig en een prachtige uitdaging.
De tweede dag stond de BlackSeaRama golfbaan op het programma. Slechts 10 minuten rijden vanaf ons hotel doemde er weer een fantastische golfbaan met dito clubhuis/hotel op. Totaal anders dan de dag ervoor. De BlackSeaRama is een mooie linksbaan direct aan de zwarte zee gelegen. We werden zeer vriendelijk ontvangen en na het inchecken gingen we naar da oefen faciliteiten. Deze waren verrassend professioneel en compleet. Balletjes lagen klaar op de drivingrange waar we konden warm slaan vanaf het gras. Maar echt opwarmen hoefden we niet. Het was die dag behoorlijk warm. Zeg maar heet. Nou wij op weg. de holes lagen ook gedeeltelijk tussen de omliggende wijngaard. Deze wijn kon je in een winkeltje kopen dat in het clubhuis gevestigd was. Een leuk detail. Daarnaast lagen er om en nabij de golfbaan diverse zeer luxe vakantie woningen. Deze woningen zagen er perfect uit maar er was nauwelijks iemand te bekennen. De baan was zeker weer een uitdaging maar de hitte speelde mij wel parten het ging nou niet van een leien dakje. Maar 1 verbetering was er deze keer geen balletje kwijt. De dag ervoor waren het er maar liefst 14……! Na onze ronde wat gedronken en een burgertje gegeten op het terras. Het terras bood een mooi uitzicht over de Zwarte zee. Het drankje smaakte daardoor toch weer even beter…O). ‘s-Middags stond ons nog een uitdaging te wachten. The Lighthouse course. We zijn na de lunch eerst maar even gaan douchen en omkleden dit was wel even nodig na die hitte.
De Lighthouse Course ligt aan de andere kant van de weg van de BlackSeaRama. Het was gewoon even oversteken. Voor de Lighthouse Course hadden we een buggy geplanned. Maar dat viel effe tegen, alle buggies waren leeg en het opladen duurde te lang. Dus in de hitte toch maar de veters extra aangetrokken en op weg voor onze laatste 18 holes. Ik had minder last van de hitte het opfrissen had mij wel goed gedaan. De lighthouse course lijkt veel op de BlackSeaRama maar is wat soberder. Toch heel leuk om te spelen, zeker met het oog op de halfway bar. Heel uitnodigend en dit sprak ons wel aan. Even een drankje voordat we aan hole 10 begonnen. Maar wat een teleurstelling de bar was gesloten. Konden we ons iets bij voorstellen want volgen mij waren wij de enigen op de baan. Het lighthouse barretje stond op de rand van de afgrond. Met mijn hoogtevrees toch helemaal tot aan de reling gelopen en even een blik de diepte gedaan. Een bijzonder uitzicht zo over land en zee. Na genoten te hebben van het uitzicht de andere helft van de Lighthouse course gedaan. En na heel wat zwoegen eindelijk op hole 18 beland. Edwin en ik waren best een beetje moe. Hitte en de nodige kilometers had zijn tol geëist. Het terras was een welkome rustplaats en de halve liet Stella Artois smaakte als nooit te voren en de tweede smaakte zelfs nog beter.
Het was weer een mooie golftrip of zal ik zeggen, een trainingskamp. Op naar het volgende avontuur.
